Wat een jaar…

Wat een jaar….Ik zou wel een pretpark kunnen beginnen met alleen maar achtbanen…
Als er 1 jaar is in mijn leven, dan is dat 2022..
Mooie dingen maar vooral ook moeilijke dingen..
Hier een kijkje in mijn leven van de afgelopen 12 maanden..

Vorig jaar kerst kregen we te horen dat het heel slecht ging met mijn lieve vrouw…Ze had nog weken tot paar maanden..

Mijn vrouw besloot toch nog voor chemotherapie te kiezen want ze wilde nog langer leven voor onze dochter Robyn.4 dagen na de eerste chemo van 31 december 2021 zag ik en merkte ik gelukkig al wat meer energie bij mijn vrouw. Dat gaf hoop. We wilden immers nog trouwen…
En trouwen deden en wel op 4 januari 2022…Het was een bijzondere, mooie en beladen dag met vrienden en familie. Een dag om nooit te vergeten…Onze dochter Robyn was een heel trots bruidsmeisje. Wat hebben we prachtige foto’s van deze dag..

Cindy trok goed bij in de maanden na de chemo en we waren weer aan het leven. Even weer minder zorgen en we werkten een bucketlist af.
Toen sloeg het noodlot bij mij toe halverwege maart…Ik viel neer tijdens hardlopen en werd wakker met allemaal mensen om mij heen…Ik had een hartinfarct. Een combi van aanhoudende stress, genetische aanleg misschien wel een zetje van een booster prik? We zullen het nooit zeker weten.
Ik moest ook revalideren en 3 tot 4 weken later was ik weer rustig aan het hardlopen. Ik moest weer vertrouwen krijgen in mijn lijf. En mijn vrouw. Ja die moest ook even bijkomen. Zij besefte zich nog meer dan ik dat onze dochter bijna wees zou zijn dit jaar of jaar erop…

Onze spannende tijd ging verder…Mijn lieve mooie vrouw en prachtige (oer)moeder ? overleed na een lange worsteling op 10 juli dit jaar. Dapper moe gestreden…In de ochtend van deze dag moesten wij het onze dochter vertellen dat mama niet meer kon. Dat was heftig maar op een of andere manier lukte ons dit heel goed. Robyn was verdrietig maar begreep het. Mama zou altijd bij ons blijven in ons hoofd en hart.

Ik moest alleen verder mijn lieve dochter ?. En dat doen we vandaag de dag nog steeds… En dat lukt ons best goed. En natuurlijk met ups en downs. Door weer wat meer afleiding te hebben met werk en leuke dingen maar ook door mama te eren en er subtiel over te hebben. Vooral de mooie momenten…Maar ook de verdrietige momenten schuw ik niet. Wetende dat zij zich emotioneel beter vormt als ik openblijf met wat het met mij doet.

Vandaag is onze lieve dochter jarig (9) en is het best pittig…Vanmorgen pakte we de verjaardagskaart die mama voor Robyn had geschreven. We waren er even stil van. Maar ook vandaag weten we dat mama erbij is. Ze geeft zo nu en dan een teken.
Dit jaar brengt mij vooral hoe je ‘goed’ kunt leven. Het brengt nog meer perspectief…En gek genoeg ben ik daar ook dankbaar voor. Ik draag mijn lot met liefde en accepteer het steeds meer…
Ik haal veel kracht uit mijn dochter. Ze lijkt in vele opzichten ook zoveel op haar moeder…Ze zal voor altijd voortleven in Robyn ?

 

Gijs Pannekeet