Willem Theodorus Vermeer

Vannacht kwam ik mijn ouders tegen,

Twee bleke schimmen die naar elkaar

Toe negen in het witte licht van een lantaarn.

 

Aan hun geluk te zien kon ik nog niet

Geboren zijn. Ze waren jong en heel verliefd

Een groot verdriet bedroefde mij

Omdat ik wist hoe het zou verdergaan.

 

Zij schaterde om iets dat hij haar toegefluisterd had.

Hij lachte hard zoals hij nog vaak doet.

We wisselden een beleefde groet

En daarna scheidden zich weer onze wegen.

 

Wacht maar, riep ik hen na

We komen elkaar nog wel eens tegen

Gearmd gingen ze zwijgend om een hoek.